دفاع مشروع در منشور ملل متحد _ بخش یکم
طی قرون متمادی دولت ها حق داشتند اختلافات خود را با توسل به زور حل و فصل کنند، لذا وقوع اولین جنگ جهانی در اوایل قرن بیستم و تلفات و خسارات بی شماری که بر جای نهاد، موجب شد تا تلاش های جامعه بین المللی برای منع توسل به زور فزونی یافته و میثاق جامعه ملل، بدون این که به منع کامل جنگ بپردازد، شرایطی برای آن مقرر داشت.
در سال 1928م پیمان بریان ـ کلوگ یا (پیمان پاریس) منعقد گشت. این پیمان توسل به جنگ را به عنوان ابزار ت ملی تقبیح می کند و استفاده از آن را برای حل اختلافات بین المللی منع می نماید. بنابراین، پیمان مزبور برخلاف میثاق جامعه ملل (1919م) که حق توسل به جنگ را در بعضی موارد قانونی می شناخت، این حق را از دولت ها سلب می نماید. با منع توسل به زور به عنوان ابزار ت ملی، مهم ترین نقیصۀ میثاق جامعۀ ملل را برطرف نمود، مع هذا دول امضاء کنندۀ پیمان حق دفاع مشروع را برای خود محفوظ شمردند. وقوع دومین جنگ جهانی، ضعف ترتیبات پیشین برای حفظ بشریت از بلیۀ جنگ را نشان داد و به همین دلیل سیستم امنیت دسته جمعی کامل تری نسبت به سیستم میثاق برای نیل به صلح و امنیت بین المللی در دنیای پس از جنگ طراحی شد و با تأسیس سازمان ملل متحد، اقتدار کاربرد قهرآمیز زور در اختیار آن قرار گرفت.
سازمان ملل متحد با هدف اصلی حفظ صلح و امنیت بین المللی تأسیس گردید تا از یک طرف، ابزاری جهت استقرار نظام جهانی باشد و از طرف دیگر، مجمعی باشد برای این که کشورها در آن اختلافات خود را، به دور از توسل به زور، و از طریق مسالمت آمیز حل و فصل نمایند .
درباره این سایت